Wat is onze verantwoordelijkheid
Als we nu naar de wereld van vandaag kijken en we zien de onverschilligheid om ons heen voor wat er met andere mensen gebeurd, wat er met andere landen gebeurd (er dreigen oorlogen, miljoenen mensen die de straat op gaan in Canada en door paarden uiteen worden gedreven, waar bankrekeningen worden geblokkeerd van een ieder die zich tegen een beleid uitspreekt, maar waar het ons nog niet lukt om een pedofielennetwerk op te rollen) en tegelijk denkt de massa dat we weer terug gaan naar ‘normaal’. Een wereld waarin mensen geen idee hebben wat er op de achtergrond voor hun wordt uitgerold, wetten die aangenomen worden, vrijheden die afgenomen worden en grondrechten die worden ingeperkt.
Verantwoordelijkheid die wordt opgelegd
We worden verantwoordelijk gehouden voor de gezondheid van elkaar. Je doet het toch voor een ander? Je wilt niemand ziek maken toch? Het is een hot topic in de chaos om ons heen. Tenminste als je het als chaos wilt zien. Maar hoe je het ook bekijkt, de wereld om ons heen, dat is de wereld die wij met elkaar hebben gecreëerd. O.a. door onze stem weg te geven aan politici, door onze authenticiteit weg te geven door mee te willen doen in de consumptie maatschappij, door ons ‘hebben-hebben’ gedrag en door alles waar we aan vast blijven houden ondanks beter weten.
Maar middenin deze chaos hoopt iedereen en gaat iedereen er vanuit dat er weer een bepaalde orde zal komen, het liefste dat het weer wordt zoals het was, sommige gaan daar ook simpelweg vanuit, dat wordt extern wel voor ons geregeld. Maar het lastige is alleen dat we ons zelf helemaal niet verantwoordelijk voelen voor wat er gebeurd, het gaat langs ons heen. We zijn allemaal bezig met onze eigen kleine probleempjes die we vele malen belangrijker vinden. Ons biertje doen, met vrienden kunnen afspreken, op wintersport kunnen etc.
Hoe je het ook went of keert, uiteindelijk zijn wij verantwoordelijk voor dit alles, voor de corruptie in de wereld, voor de vernietiging van moeder aarde, voor dierenleed en al het lijden wat er op de wereld is. Alleen we voelen deze verantwoordelijkheid dus totaal niet. Dus hoe zouden we deze vlam van verantwoordelijkheid in ons allen weer kunnen ontwaken? Het houdt mij wel bezig. En natuurlijk, wat is dat stukje in mij dat zich wat afvraagt over de verantwoordelijkheid van andere, wat is mijn verantwoordelijkheid dan, moet je alles maar laten gaan, alles maar laten gebeuren? Het reflecteren daarop is een beetje waarom ik dit stukje ben gaan schrijven.
Wat is verantwoordelijkheid?
Allereerst, wat is verantwoordelijkheid? Het Nederlands woordenboek zegt: de verplichting om ervoor te zorgen dat iets goed verloopt. Ik vind dat een lastige. Wat is dan goed? Als je daar al van mening over verschilt, hoe kun je dan van iemand anders verwachten dat hij moet zorgen voor jouw beeld van wat goed is. Je kunt dat iemand niet verplichten of opleggen (toch?).
Een synoniem voor verantwoordelijkheid is responsabiliteit (in het Engels Responsability)
Een respons is een reactie, ergens op reageren. Abiliteit betekend vermogen. Ik leg verantwoordelijkheid dan ook graag uit als, ons vermogen om ergens op te reageren.
We reageren vaak op situaties vanuit ons temperament, onze overtuigingen, onze opvoeding, normen & waarden, conditionering, religieuze of politieke overtuiging of welke reden we dan ook opmaken om ergens op te reageren. Een reactie die slechts vanuit een enkele (gefragmenteerd) van bovenstaande redenen voorkomt leidt tot een verdere verdeeldheid, meer chaos, meer onheil en meer complicaties. Ik weet zeker dat we ons daar allemaal van bewust zijn. Dus zouden we ons af moeten vragen wat zou de totale (re)actie kunnen zijn die de gehele lading wel dekt?
De wereld zijn wij
Naar mijn mening en gevoel start het bij het besef dat de problemen van de wereld onze problemen zijn en onze problemen de problemen van de wereld zijn. Ik voel dat als een vaststaand feit. Dus tenzij we dit met elkaar zullen voelen tot in het diepst van ons zijn, zullen we de corruptie, de wreedheid, het dierenleed, het kapot maken van de aarde en de verwarring in de wereld in stand houden. Het start in ons, en het start nu.
Maar wat zou je kunnen doen als individu als regeringen over de hele wereld zich niet bezighouden met problemen als bijvoorbeeld armoede en honger? Ze praten er veel over, er zijn veel organisaties en er zijn al veel organisaties geweest, maar er is nog steeds ontzettend veel armoede en ontzettend veel honger. Niet alleen ver weg, het is geen ver van ons bed show en het gebeurd niet alleen in de landen die we kennen van de TV-spotjes. Nee, gewoon hier pal voor onze neus.
Ik heb ooit een keer vrijwilligerswerk gedaan voor stichting Jarige Job. Het is een stichting die zich inzet voor kinderen uit arme gezinnen, zeg maar even de kinderen van de mensen die bij de voedselbank hun eten halen. 1 op de 10 kinderen in ons land groeit op in pure armoede. In een klas van 30 kinderen zijn er vervolgens 3 kinderen die zich jaarlijks ziekmelden op hun verjaardag omdat ze zich zo schamen dat ze niet kunnen trakteren op hun verjaardag. Stichting jarige Job verzorgt voor hun een pakket voor hun verjaardag met een o.a. een cadeautje, een taart en een traktatie voor op school, ballonnen etc., zodat het kind zich ook echt jarig kan voelen i.p.v. beschaamd. Mijn punt is, armoede en honger zijn hier gewoon recht onder onze neus, we hebben er alleen geen oog voor, het gaat volledig langs ons heen, we kiezen ervoor het niet te willen zien.
Waarom hebben we de wereld eigenlijk ooit verdeeld?
Waarom hebben we de wereld eigenlijk zo verdeeld tussen het innerlijke en het uiterlijke? Kijk, er zijn ook bepaalde spirituele stromingen, bijvoorbeeld de monnik die zegt, ik ben de wereld niet, de wereld is een illusie, de wereld is een verleiding en die trekken zich volledig terug (bijvoorbeeld in een klooster) om de werkelijkheid daar te vinden. Dit bestaat al van oudsher, die scheiding tussen het innerlijke en het uiterlijke. Vervolgens proberen we het via diverse methoden weer samen te brengen. Het is wat yoga letterlijk betekend, samenvoegen / samenbrengen. Het geestelijke en het lichamelijke weer samenbrengen. Maar daarvoor moet er dus wel eerst een scheiding zijn, anders valt er niets samen te brengen, toch? Dus hoe komt het, waarom heeft onze geest dit ooit toegelaten en waarom blijven we in dat idee hangen? Waarom hebben we gescheiden wat we later weer proberen samen te brengen? Waarom accepteren we het bestaan van de scheiding tussen geest en lichaam?
Bij mijzelf ging dit kwartje écht vallen toen ik de simpele uitspraak hoorde, zo binnen, zo buiten, zo boven, zo beneden. Bij mij ontstond zo langzaam maar zeker de diepe realisatie dat de wereld is zoals we zijn. Dat het start bij ons! Dat het start bij mij. Het start bij de verdeeldheid in onszelf. Nu heb ik op dit punt al een redelijk uitgebreid artikel geschreven, puur over deze verdeeldheid, dat is dit artikel : imagine.
Zo binnen zo buiten
Zo binnen zo buiten. (daar is tie weer)
Oke, dus onze problemen zijn die van de wereld en die van de wereld zijn die van ons. (zo binnen zo buiten, zo boven zo beneden)
Zouden we de wereld dan kunnen zien zoals die is en onszelf zoals we (op dit moment) zijn, zonder daar een scheiding tussen aan te brengen, zonder ja maar, zonder een afbakening tussen de wereld en jou. We zijn hier nu eenmaal allemaal bij betrokken, we zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Stel je nu eens voor dat we dat eens écht zouden beseffen, dus niet zomaar met ons hoofd benaderen, beredeneren, maar deze realiteit daadwerkelijk te voelen, dat wij de wereld zijn en de wereld jou is. Ik denk dat als we dat voelen, dat dat dan de vlam van onze verantwoordelijkheid écht zou ontwaken, dat dat het moment is waar we onze verantwoordelijk niet meer in de handen van organisaties leggen, maar het heft weer in eigen handen nemen.
Wat is dan onze verantwoordelijkheid?
Wat zouden wij dan kunnen doen? Hoe zou onze actie kunnen zijn in een wereld die zo volkomen verward en verdeeld is? Wat is dan onze verantwoordelijkheid? Als ik het geheel van deze situatie probeer te overzien (heel veel uitzoomen), en ik zie de verdeeldheid. Hoe die verdeeldheid is ontstaan, hoe we die verdeeldheid in stand houden, maar ook wat de verdeeldheid in de wereld heeft geholpen. Dan zie ik niet alleen het geheel, maar ook alle details ervan: De economische situatie, de scholen, onze sociale overtuigingen, religies, immigratie, onze overtuigingen, politiek, al het bedrog, dus wat zou dan onze reactie op dit geheel kunnen zijn?
Sommige mensen zeggen me letterlijk, ‘de wereld is toch al verrot’, ik doe gewoon m’n eigen ding. En dat is nu precies het probleem! We ontkennen onze verantwoordelijkheid!
Kijk als je ziet dat je huis in brand staat, dan ga je blussen. Toch? Je gaat niet in discussie van nee, nee, ik heb het niet in de brand gestoken laat iemand anders het maar blussen, of wel? > We komen pas in actie als het ons raakt… Pas als we gekwetst worden, pas als er dingen van ons worden afgenomen komen we in actie. Dat wil zeggen dan pas treden we op om ons persoonlijk leed te beïnvloeden, want pas dan voel je je verantwoordelijk, maar dan ben je de wereld (begrijp je wat ik bedoel?)
Zo binnen, zo buiten…
Als we de verdeeldheid in de wereld willen tegen gaan, kunnen we alleen maar starten met de verdeeldheid in onszelf.
PS
Zijn boven doen is een mooi artikel wat hierop aansluit, je vindt het hier: www.zielsmissie.com/zijn-boven-doen