The word is out.. (ik vind het eng om dit te delen)
Ik was 16, mijn leven had net twee jaar aardig in het teken gestaan van het herstellen van een ongeluk met vuurwerk waarbij ik mijn linkeroog en twee vingertoppen verloor. In de tussentijd raakte ook de gezondheid van mijn beide ouders, maar vooral die van mijn moeder steeds meer in het geding.
Mijn moeder reed op behoorlijk hoog niveau paard, reed en trainde dagelijks ongeveer 10 paarden en mensen vanuit heel de wereld wilde de paarden kopen die mijn moeder had getraind. Tot op enig moment algehele malaise steeds verder zijn tol greep in het wel en wee van het leven van mijn ouders. Na de nodige stappen in het reguliere circuit, die helaas geen soelaas boden, gingen ze uiteraard op zoek naar andere hulp. En zo belandde ze van homeopathie in aardstralen en van aardstralen weer in metingen met een lecher antenne en zo raakte ze weer verzeild in entiteiten en van daaruit kwamen er ineens allerlei antropologen, mediums en paragnosten in ons en vooral ook mijn leven. Op zich interessant, maar ik zat op mijn 16e niet op ‘die rarigheid’ te wachten.
Het was rondom de tijd dat ik een ongeluk kreeg met mijn scooter (ja ik was niet zo voorzichtig met mezelf), waarbij ik een fikse open en dubbele beenbreuk opliep, toen dit zich allemaal voltrok. Het verhaal is lang en uitgebreid, maar dit zijn mijn keystones uit dat verhaal. Ik herinner me nog dat ik op de bank zat thuis, been omhoog en een mevrouw (een professor in de Antropologie) die overigens de meest waanzinnige verhalen kon vertellen over tijden dat ze bij diverse stammen in de wereld had geleefd, mij een buisje met ‘Tibetaanse Kruiden’ gaf, het was om me te beschermen tegen ‘kwade energieen’. Huh hoezo, ik had toch nergens last van dacht ik nog… Het voelde direct niet goed, ik voelde me er serieus naar van worden als ik dat buisje bij me droeg en heb het later stiekem weggedaan.
Tegelijkertijd, en dit is echt 1 van mijn meest schokkende herinneringen uit die tijd, slaat een andere mevrouw (een medium) een groot kruis met haar handen, midden in de woonkamer, voorafgaand aan het kruis slaan doopt ze haar hand in een pot. ,,wat zit er in die pot vraag ik?”. ,,ochtend urine, zegt ze” 😮
Het is koffietijd, en op tafel staat een schaaltje met een paar stroopwafels, ik zie de spetters in gedachte er nog zo op landen. Waar was ik in terecht gekomen? Ik kon er geen eens van weglopen met mijn gebroken been, ik zat erbij en ik keek ernaar…
Op de eetkamertafel staat nog een ander schaaltje met een koolstof blokje te gloeien met daarop wat Salie. Altijd als ik die geur nog ruik, denk ik aan dat moment. Ik vind het geen prettige geur.
Dit allemaal had ik dus nog NOOIT in mijn leven aan iemand verteld, ik schaamde me diep voor waar mijn ouders zich op dat moment mee bezig hielden en waar ze mij in betrokken. Ik was 16, wilde brommer rijden, uitgaan, sporten, stiekem roken, bier drinken, achter de meiden aan, dat soort dingen. Niet dat ook maar iemand van mijn vrienden op dat moment hier interesse in toonden, kijk, misschien hadden ze het allemaal supertof gevonden (die kans lijkt me nog steeds minimaal) maar mijn diepste overtuiging was van niet.
Als ik eens een vriendinnetje had, dan wachtte ik zo’n beetje drie maanden en zei ik: ,,er is nog een dingetje wat ik je over mijn moeder moet vertellen” 🙈Maar er gebeurde bij mij wel iets in die periode, zo raakte ik o.a. betrokken bij een (mooi) proces wat ze toen ‘aarden’ noemden, lijkt heel erg op meditatief de kracht van de aarde en het licht gebruiken om jezelf mee te reinigen. Ik was bijvoorbeeld getuige van ‘pendelen’, ik zag paragnosten en mediums contact maken met energieën, uitdrijvingen etc, en ze vertelden zaken die ze nooit konden weten. Maar ik zie mijn moeder ook nog zo een mooie gouden ketting met een hangertje van een engel in de sloot gooien omdat daar iets negatiefs aan zou ‘kleven’…
Ik kon het niet verklaren, moest er allemaal echt niks van hebben, dat weet ik nog zo goed, ik wilde er ook echt niet in mee en probeerde een soort desinteresse te hebben waarbij ik richting mijn ouders nog enigszins respectvol wilde blijven. Het liefste wilde ik er niks van weten.
MAAR van binnen voelde ik dus wel mee. Ik had het niet direct door wat er gebeurde, maar bijvoorbeeld bij dat pendelen, zag ik het antwoord al voor me bij het stellen van de vraag, ik had helemaal geen pendel nodig. Nooit, maar dan ook nooit heb ik dit naar iemand uitgesproken, het was pas bij mijn huidige vrouw, die ik in 2017 ontmoette, dat ik in de zomer van 2018 tijdens een vakantie in Kroatië dit vertelde. Het hoe en waarom is ook eigenlijk nog best een bijzonder stukje in dit verhaal. Afijn we waren dus op vakantie in Kroatië, we zaten op zich in een mooi hotel, ergens in een stadje wat waarschijnlijk 50 jaar geleden mooi was, we hadden het er samen niet heel erg naar ons zin eigenlijk. MAAR Steph was op dat moment net zwanger van ons kindje, we zaten echt in het prille prille begin, waarin het toch nog wat onzeker kan zijn. Steph gaat op enig moment naar het toilet en ik hoor haar gil, een gil van paniek, ze huilt en zegt dat ze een miskraam heeft gehad en verteld me over het bloedverlies van zojuist. Ik moet ook gelijk huilen, je zit gelijk in de sfeer van dat het ook echt zo is, ik probeer er voor haar te zijn. Maar kort daarna in het moment voelde ik dat het geen miskraam was en vertelde ik Steph: ,,het gaat goed met het kindje en volgens mij is het een jongetje”… Vanaf dat moment heb ik haar pas verteld dat ik soms dingen ervaar en sommige dingen weet…
Meer dan 20 jaar lang had ik deze geest in de fles gehouden. Ik wilde er niet aan, vond het stom en was vooral bang dat andere mensen mij erdoor stom zouden vinden. Bovenal paste het niet bij mijn strategie die ik verzonnen had om om te gaan met de gevolgen van mijn vuurwerk ongeluk. De grote, stoere, en vooral niet te deren kerel uithangen. Dat typetje heeft mij toch lang wel lang gediend, tot in 2019 het licht letterlijk even uitging. Ik had zó lang mijn gevoel weggestopt en genegeerd dat het Universum mij een ultieme wake up call gaf…
Vanaf dat moment, maar vooral toen ik het inzicht kreeg dat alles wat ik voelde, zowel positief als negatief, van mij er al heel lange tijd niet meer mocht zijn, ging het hard. Er is veel uitgekomen van wat ik al die tijd met me meedroeg. En in de ruimte die erdoor ontstond pakte ik vanzelf de draad weer op bij het voelen en ervaren van wat ik daar op mijn 16e in de vrieskast had gestopt.
Maar wat is het dan? Ja dat is lastig te omschrijven, maar ik noem het ‘contact met de bron’, het ervaren van ‘wat is’, ‘truth’. Ik voel achter van alles ‘het grote plan’ als je het zo mag noemen, van ons Universum, de magie. Het voelt als een bijzonder groot vertrouwen, zonder dat je weet waar je op vertrouwd. Het is er. (En ik heb ook gewoon mijn issues hoor, net als iedereen)
Maar ook zorgt het ervoor dat als ik mij daarvoor open stel, dat ik kan ervaren wat er in je omgaat, welk gevoel er naar boven komt, wat je dwars zit, wat je remt, wat je drijft, wat dan ook. Het is een schitterend handvat wat ik vaak gebruik in begeleiding en coaching van mensen. Het is mijn stukje toegevoegde waarde in de coachings en bewustzijns wereld en voor de mensen die zich hiervoor aanmelden bij ZielsMissie.
Wat wel leuk is om te vertellen, is dat ‘het’, het beste gaat als ik schrijf. De informatie begint bij mij te lopen als ik mij open stel en begin met schrijven, anders blijft het een soort ‘hangen’ in het begin.
Ik heb inmiddels voor verschillende mensen denk ik circa 30 keer een aantal bladzijdes geschreven, soms zijn dat er twee, soms zijn het er vijf. En iedere keer blijkt het raak. Het is een bijzonder iets om te mogen doen en de mensen ervaren het ook als bijzonder…
Wat ook zo bijzonder was en leuk om te vermelden, was een keer toen ik samen met Lenneke (link) een avond organiseerde waar toen meen ik 16 mensen naartoe kwamen. Een dag van te voren stelde ik mij open voor iedereen die daar naartoe zou komen, ik stelde mij de stoel voor waar diegene op zou gaan zitten… en begon met schrijven. Ik schreef achterin het schriftje van iedere deelnemer en zou dit dan onder de stoel gaan leggen. Het schriftje zou iedereen toch al krijgen om de oefeningen in te kunnen maken die we zouden doen die avond.
Toen de avond begon, koos iedereen, natuurlijk nog zonder te weten van de inhoud van het schriftje, zijn of haar stoel. De avond ging over luisteren naar die stem van het Universum die ons roept, maar waar we vaak niet naar luisteren. Het was een geslaagde avond. Op het aller aller laatste, de avond was eigenlijk voorbij, vertelde ik, dat ik mij voor iedereen hier vanavond, de dag ervoor had open gesteld, had ingevoeld en dat wat ik ervaarde, achterin de schriftjes had geschreven. Of iedereen achterin wilde kijken en het eens wilde lezen. Één voor één begon iedereen het voor te lezen en met elkaar te delen, het was raak en één van de meest bijzondere ervaringen die ik op dit gebied tot nog toe mocht beleven…
Sindsdien schrijf ik regelmatig stukjes voor iemand achterin dezelfde ZielsMissie schriftjes en wordt het nog steeds als even bijzonder ervaren. Het kost mij minimaal twee uur de tijd om volledig in het gevoel te stappen en te schrijven wat er op komt. Sinds enige tijd vraag ik er dan ook een vergoeding voor en is het schriftje met een persoonlijke boodschap voor iedereen verkrijgbaar via de webshop van ZielsMissie.com (klik hier voor de webwinkel)
😊