Vertrouwen in het onbekende

Hoe hou jij vertrouwen? Het is een vraag die ik nog wel eens krijg. Heb ik dan altijd maar vertrouwen, nee zeker niet hoor. Ik heb ook echt wel eens momenten dat het me even in de schoenen zinkt,  ik probeer is er alleen niet in te blijven hangen. Zodra ik merk dat dat gebeurd dan berust ik mij in het feit wat ik in dit artikel ga proberen uit te leggen.

Allereerst wat is vertrouwen hebben?

Kort gezegd misschien: de uitkomst al denken te weten voordat het gebeurd. Je hebt een goed idee wat er gaat gebeuren, je hebt er misschien zelfs wat invloed op uit kunnen oefenen. Je weet al vanuit eerdere gebeurtenissen, dat als jij die ene stap zet of besluit neemt dat de uitkomst daarvan dan min of meer al bekend is. Dat geeft vertrouwen, dat geeft houvast. Zo weet jij wat je het beste kunt doen.

Is er ook een manier om vertrouwen te hebben, om houvast te hebben, zonder dat je enig idee hebt wat het beste is om te doen? Met name dit laatste is iets waar ik wat dieper op in wil gaan in dit stuk.

Wat is dan het beste?

Dat is al gelijk een hele interessante om  mee te beginnen. Want als je het beste mag verwachten zonder dat je van te voren al invulling probeert te geven aan wat het beste is? En dat alles wat er zich ontvouwt zonder dat je er controle op uitoefent automatisch het beste is?

Vertrouwen gaat om volledige overgave aan een situatie. Beetje net als bij een hele moeilijke operatie die je moet ondergaan in het ziekenhuis. Je moet je overleveren aan de specialist en je hebt geen idee van wat er in detail precies gaat gebeuren met je. Maar je gaat op die tafel liggen en je geeft je eraan over, omdat je weet dat je in goede handen bent. Wat als er een kracht door ons alleen heen werkt, die net als die chirurg het beste met ons voor heeft? Wat als we die met onze controle op alle omstandigheden alleen maar tegenwerken? Wat als we ons hieraan volledig durven overgeven? Wetende, vertrouwende dat wat er dan gebeurd automatisch het beste is…

Die specialist waar we ons aan over zouden durven overgeven is die kracht die door ons heen werkt, het Universum (God). Je kunt jezelf afvragen, wie weet het nou beter uiteindelijk wat goed voor je is zonder dat je echt alles helemaal kunt overzien? Jij of het Universum? Je zou zelfs kunnen stellen dat wanneer we ons niet volledig durven overgeven dat we controle proberen te hebben over de kracht van het Universum. Zou het echt de ideale situatie zijn als wij het Universum zouden vertellen wat goed voor ons is, of zouden we moeten leren luisteren naar de aanwijzingen die wij krijgen van het Universum?

Manifesteren.

Het brengt me bij manifesteren. Mensen die kennis maken met spiritualiteit, maken ook kennis met manifesteren. Het is een hot item. Maar stel nu eens dat je dit al een tijdje doet, je hebt het al vaak toegepast en je hebt het Universum al om van alles gevraagd misschien? Het Universum wordt zelfs bijna als een soort bestelservice gebruikt. ,,Oh Universum geef me deze positieve uitkomst, ,,Oh Universum alsjeblieft laat me veel geld verdienen”, ,,laat dit gebeuren” etc. Ik wil je vragen om nu eens het idee toe te laten dat als je dit dan echt kon manifesteren of dat dan echt ‘het beste’ voor jou zou zijn op dat moment. Nog een stapje verder: Stel nou eens dat dat dan vervolgens gebeurde, alleen om jou te laten leren dat het niet het hoogste is? Wat als we met ons gedachten slechts beperkingen kunnen verzinnen ten opzichte van onze hoogste roeping, de plannen die het Universum voor ons in petto heeft?

Wat als we ons volledig zouden kunnen neerleggen bij het feit dat we niet weten wat het beste voor ons is en we gewoon zouden kunnen ervaren wat er zich ontvouwt in ons leven, zonder daar invloed op uit te oefenen en dat dat dan zonder twijfel ons het beste zou brengen?

OK, dus hoe kunnen we het beste verwachten, zonder dat we weten wat het beste is?

We zouden kunnen beginnen met volledig te accepteren dat we helemaal niet in staat zijn om te bepalen wat écht het beste is, want we kunnen dat alleen herleiden naar situaties die we al kennen uit het verleden. We zouden zelfs helemaal kunnen stoppen met in de toekomst proberen te kijken. Kijk begrijp me goed, dit stukje schrijf ik om je te triggeren en daarbij kan ik nooit volledig zijn en laat ik een paar praktische zaken even achterwege. Natuurlijk moet je een paar zaken regelen vanuit verstandig leven, wat eten in huis hebben, een appeltje voor de dorst etc, alles goed geregeld voor de kinderen en je oude schoenen niet verkopen voor je nieuwe hebt.

Maar als je toch niet kunt weten wat het beste is, waar zoeken we dan naar als we in de toekomst proberen te kijken? Kijk dat stukje van onszelf die toch echt wél denkt te weten wat het beste voor ons is, (waarschijnlijk is die al druk bezig in je hoofd om weerstand te bieden nadat je hebt gelezen dat je niet weet wat het beste is en dat je voor het beste niet in de toekomst hoeft te kijken) dat is hetzelfde stukje van onszelf dat wél de behoefde heeft om vooruit te kijken, om te zien wat er komt…

Wat als het leven ons probeert te vertellen dat, omdat we toch niet weten wat het beste voor ons is, er ook geen noodzaak is om vooruit te willen kijken, dat er geen noodzaak is om te zoeken wat de toekomst ons kan brengen in plaats van wat er nu al is. In plaats daarvan neem nou eens een grote diepe zucht, wees in het HIER en NU, vier en wees dankbaar voor dat nu. Het is het enige moment wat we daadwerkelijk hebben. Heb eens volledig aandacht voor het nu, zonder jezelf af te leiden en misschien wordt je toekomst wel daaromheen gevormd.

Aandacht voor het nu

Hoe meer aandacht we hebben voor het nu, hoe meer aandacht we hebben voor de lessen die het leven ons probeert te leren, hoe minder ons ego de kans grijpt om ons van pijnen te beschermen die mogelijk toekomstige ervaringen met zich meenemen. Dan hoeft dat stuk van ons (ego) dus ook niet constant de toekomst af te scannen naar situaties om te controleren (alles wat we doen is 1; of om liefde,waardering te ontvangen of 2; om pijn te vermijden).

Stel je eens voor dat het leven jou steeds maar lessen voor schotelt omdat je ze niet ondergaat, je ontloopt ze door te vluchten in bijvoorbeeld verslavingen (eten, drinken, werk, vrienden, social media, etc), daarom moeten die lessen steeds maar weer terugkomen in jou toekomst, want het is de bedoeling dat je wat leert. Net zo lang wordt je met je snuffert op de feiten gedrukt tot je het doorhebt wat de bedoeling is. Maar ALS je het dan doorhebt, je hebt bijvoorbeeld tijdens een meditatie een ingeving gehad waardoor e.e.a. op z’n plek valt, dan hoeft die les dus niet meer terug te komen in jouw toekomst en ziet je toekomst er dus ineens anders uit (krijg je iets anders voorgeschoteld).

Het is waarom ik zelf nog wel eens wat moeite heb met manifesteren of in een meditatie de goede dingen die ik in mijn toekomst wil visualiseren. Ik merk dat we dan dus al beslissen wat de goede dingen zouden moeten zijn. We hebben de route al bepaald waarvan ons ego denkt dat het de snelste weg naar onze hoogste roeping is, ons mooiste leven is. Maar we weten de snelste weg helemaal niet… Misschien is snelste weg naar ons mooiste leven wel via lockdowns, misschien is het wel via een 2G beleid, misschien is het wel de bedoeling dat we ons werk verliezen zodat er ruimte komt voor ons om daarna dé beslissing te kunnen nemen die ons naar mooiere dingen brengt.

Wat ik probeer te manifesteren en voor mezelf in te vullen in de nabije toekomst is dankbaarheid voor het nu, wat het ook is. Om compassie te hebben, ook voor de dingen die ik graag zou willen veranderen en om volledig besef dat hoe het gaat exact is hoe het moet gaan om het beste uit te laten komen.

Dan vertrouw ik volledig in het voor mij nog onbekende.