Omarmen van onze pijn.
Honden en katten zijn niet altijd een match. Als een hond een kat ziet, wordt er direct iets getriggert. Iets wat bijna niet te onderdrukken valt. We kunnen ons er allemaal wel wat bij voorstellen. Zelf hebben we ook van deze triggers, dingen die in onze irritatiezone zitten, mensen waarvan het lijkt of ze altijd ons moeten hebben, iets waar je een hekel aan hebt gebeurd zo in je face, dingen waar je kwaad of juist verdrietig om wordt. Het kan van alles zijn. Maar we hebben ze allemaal. Als deze tijd ergens goed voor is, dan is het dit wel.
Deze tijd zorgt ervoor dat we geconfronteerd worden met onze triggers. Steeds weer en je zult merken steeds een schepje erbij, wat valt hier uit op te maken? Het is confronterend, maar niet de mensen, niet de dingen of omstandigheden zorgen voor deze reactie, maar dat doen we helemaal zelf. Vaak zien we dat iets waar we onszelf mee identificeren (ego), als daar aan getornd wordt, dat dat de reden is dat we hier zo sterk op kunnen reageren, of een situatie triggert een oude pijn in ons die we koste wat kost willen voorkomen, het kan van alles zijn en het kunnen meerdere dingen zijn.
Wat schuilt er achter die triggers, wat maakt dat juist dit dingetje jou zó raakt. Daar mee puzzelen en daar achter komen. Dat is waar de winst ligt.
Welk stukje in jouzelf is nog ongezien of ongehoord, welke trigger mag jij omarmen?