Wat is waarheid eigenlijk?
Wat kunnen we discussiëren over wat nu waar is en wat niet, vind je het ook niet gek dat je lijnrecht tegenover iemand zou kunnen staat over iets wat zo feitelijk is? Meerdere personen kunnen tegelijkertijd met verschillende informatie en uitgangspunten een claim op de waarheid doen. Maar wie heeft de waarheid dan in pacht?
Sommige van ons zoeken zelf alles tot in de puntjes uit en dat is dan hun waarheid, dat is zelf gecheckt dus dat is waar en daar blijf je bij. Andere scharen zich achter de standpunten van politici, wetenschap, artsen, professoren, of andere mensen waar wij de waarheid aan toe dichten om hun titel of ervaring. Maar kiezen we uiteindelijk toch niet die waarheid, dat stukje informatie waarvan wij vinden dat het aansluit bij onze eigen overtuiging, of bij onze angst. Of dat wat we graag willen dat de waarheid is, dat wat het collectief vindt of dat wat onze ouders of hechte vriendengroep vindt. Maar goed, wat is nu de waarheid?
Waarheid is datgene wat volledig in overeenstemming is met de werkelijkheid. Dat wat 1 op 1 overeenkomt met de realiteit.
Dit levert bij meer vragen op eigenlijk, zouden er ook meerdere waarheden kunnen zijn? Dat houdt dan dus in dat er meerdere realiteiten of meerdere werkelijkheden kunnen zijn. Misschien kan dat wel ja. Ik moet direct aan een simpel voorbeeld denken, iedereen herkent dit wel denk ik. Het is een discussie die je met iemand kunt hebben waarmee je beide exact dezelfde gebeurtenis meemaakt, maar later prima kan discussiëren over wat en hoe het nou het precies gebeurde, terwijl je er toch echt allebei bij was. Ik denk dat we het best eens kunnen zijn dat we veel vaker discussiëren over interpretaties van de waarheid dan de waarheid zelf, onze overtuigingen die we meenemen en meewegen in de ervaring van die waarheid.
Maar, stel je nou eens voor dat we dit als uitgangspunt kunnen nemen, dat het slechts een interpretatie is. Zou dan zou de drang om men van jouw waarheid te moeten overtuigen naar de achtergrond kunnen verdwijnen en kan dit dan plaats maken voor nieuwsgierigheid naar andere interpretaties, de vraag bij jezelf stellen: ,,heb ik dan iets gemist?”, wat is het volledige plaatje? Je houdt je hoofd vrij voor onderzoek naar meer in plaats van dat je je afsluit.
Waar komt de drang sowieso eigenlijk vandaan om men van jouw overtuigingen te voorzien en andersdenkende direct in de hoek te willen zetten??
DUNNING KRUGER.
Zelf ben ik online voor van alles uitgemaakt de laatste tijd, maar een van de toewijzingen moest ik opzoeken, ik had er nog nooit van gehoord zelfs, ik was een gevalletje ‘Dunning Kruger’ , ik zie deze wel vaker voorbij komen de laatste tijd. Kort gezegd komt het er bij die bewering op neer dat iemand je als incompetent bestempeld en dat hij of zij daardoor niet in staat is om de consequenties van de keuze en conclusies te overzien. Wat bepaald dat je incompetent bent eigenlijk en waar haalt iemand het lef vandaan om dat te vinden? En wat is de benaming voor dit verschijnsel als mensen die door de maatschappij als (zeer) competent mensen worden beschouwd het denken bij het rechte eind te hebben, puur en alleen vanwege die toedichting? Ben je dan alleen competent als je titels draagt? Is de waarheid dan slechts te overzien door hen die lange studies hebben doorstaan, moét je veel ervaring hebben om de waarheid te kennen?
Het doet mij denken aan die keer dat ik solliciteerde bij de Rijksgebouwendienst voor een functie in Curaçao. In de vacature stond duidelijk dat er WO niveau vereist was. Ik voelde mij niet geremd, ik heb het papiertje niet, maar vond dat ik door mijn ervaring dat niveau had. In de sollicitatiebrief heb ik dat in nette woorden proberen te vatten en ja hoor, ik werd uitgenodigd op gesprek. Prima gesprek trouwens, maar in het gesprek kwam al snel naar voren dat men verbaasd was ‘hoe ver ik was gekomen’ terwijl ik op de MTS was gestart. Ik was op dat moment hoofd productie bij een redelijk grote aannemer. Ik moet eerlijk zeggen dat ik degene was die verbaasd was op dat moment, alleen de gedachtegang al. Ik wil mensen niet over 1 kam scheren, maar één van de aanleidingen om dit artikel te gaan schrijven is toch ook zeker het feit dat mensen met een hogere opleiding, titel of weet ik het om welke theoretische reden men zich van een hogere denk kwaliteit betichten dan zij die dat niet hebben, alleen de gedachte al…
Waarheid is de wet van de wetenschap.
Het brengt mij bij de wetenschap, dit zou dan toch de bron en onderzoeker van dé waarheid moeten zijn? De waarheid zou de wet moeten zijn van alle wetenschap, maar is het ook de absolute waarheid, de onbuigzame werkelijkheid. Zijn het de vaststaande en onveranderlijke feiten van de werkelijkheid? Dat vraag ik me af.
Ik zie wel dat velen wetenschap inmiddels hebben verheven tot een soort geloof, een vaststaand geloof naar de waarheid. Alles wat de wetenschap produceert is dan waar. Ten minste, het moet wel in je straatje liggen, want anders is deze wetenschapper even van het padje. Een kaart die gemakkelijk en veel getrokken wordt de laatste tijd en die de beste wetenschappers, tot nobelprijs winnaars aan toe buiten spel zet.
Ik denk dat het geloof alleen al, dat ratio, dat overdenken ons alle antwoorden brengt, dat we met ons hoofd alles zouden kunnen begrijpen en verklaren in mijn ogen niet correct is, of in ieder geval niet compleet is. We missen daarmee een heel groot, niet te vatten deel in het begrijpen van alles.
Ik heb diverse artikelen over wetenschap en veel wetenschappelijke artikelen gelezen en kom hier eigenlijk grofweg twee stromingen in tegen.
Wetenschappers die menen dat:
1) steeds meer weten tot steeds meer zekerheid leidt;
2) steeds meer weten tot een steeds groter en meer helder besef leidt dat we niets weten.
Het mag duidelijk zijn dat ik in dit artikel langzaam de kant opwerk van deze tweede stroming. De conclusie kan zijn en die ik hier eigenlijk wil trekken is dat logica maar een zéér klein deel is van de werkelijkheid.
Natuurlijke wetmatigheid.
Enkele voorbeelden waarbij ook wetenschappers tegen deze tweede conclusie aanliepen zijn bijvoorbeeld Heissenberg met zijn onzekerheidsprincipe. Hij ontdekte wat vreemds binnen de kwantumtheorie, namelijk hoe nauwkeuriger je de ene grootheid probeerde te meten, hoe minder je over een andere grootheid te weten kon komen. Hij stelde dat de wederzijdse onnauwkeurigheid het gevolg is van een natuurlijke wetmatigheid.
Een andere zeer bekende wetenschapper is Niels Bohr, hij zei dat iedere voldragen wetenschap uitmondt in paradoxen, of in andere woorden dat van iedere vergeven waarheid het tegenovergestelde even waar is.
Iemand wiens naam we zeker zullen kennen is Charles Darwin. De man achter de evolutietheorie. Over zijn eigen theorie zei hij in een persoonlijke brief aan prof. Asa Gray:
,, Ik ben me goed bewust dat mijn speculaties boven de grenzen van ware wetenschap uitstijgen… Het is slechts een flard van een hypothese met evenveel scheurtjes en gaatjes als wat praatjes.’’
Of in zijn boek ‘On the origin of spieces’ schreef hij zelf:
,, Als bewezen kan worden dat er een complex orgaan bestaat, dat onmogelijk gevormd kan zijn door talloze opeenvolgende lichte wijzigingen, dan zou mijn theorie absoluut instorten.’’
Toch op zich alleen al interessant hoe we deze evolutie theorie massaal als waarheid aannemen, geschiedenis boeken volschrijven, onderwijs inrichten en iedereen dit van jongs af aan aanleren als waarheid, terwijl de bedenker van de theorie zelf absoluut niet zeker is van zijn aannames.
Innerlijke kennis.
Waar wil ik naartoe? Wat nu als we ons zouden kunnen bevrijden van de illusie dat we met ons verstand de essentie van de wereld en alle dingen zouden kunnen bevatten. Zouden we dan meer op onszelf vertrouwen, op ons innerlijke weten? Zouden we dan minder afhankelijk zijn van andere voor sturing, minder vragen wat moeten we doen? Waar moet ik naar toe? Moet ik dit of moet ik dat? Wat is gezond voor mij en wat niet?
Wat we zijn kwijt geraakt in onze ‘evolutie’ is dat de waarheid al in ons allen reeds aanwezig is. We zijn kwijt geraakt om naar binnen te keren bij vragen, om naar binnen te keren voor sturing. We denken dat de oplossing buiten onszelf is en zijn daar het liefste heel de dag naar op zoek!
Wat ik zeker weet is dat de waarheid soms moeilijk is. Het is niet altijd de makkelijkste weg. Er kan weerstand zijn. De waarheid vereist altijd, maar zeker dan de moed om datgene uit te spreken wat niemand anders wil uitspreken. We zien dat heden helaas meer dan werkelijkheid worden. Toch durven steeds meer mensen, wie durft er nog meer?!
Uiteindelijk zijn we het meest in verbinding met onszelf en met de wereld om ons heen als we volledig in harmonie kunnen zijn met datgene wat we nog niet begrijpen.
In liefde
is geen twijfel
is er geen goed of slecht
In liefde
Is er waarheid
Is alles puur en echt.