No way back

Er is geen weg meer terug

Ik denk dat deze tijd, maar zeker deze maand(en) wel eens ‘a point of no return’ zou kunnen zijn. Wellicht enigszins geïnspireerd door een workshop regressie therapie die ik onlangs gevolgd heb. Zo nemen wij dingen mee uit ons verleden, namen onze ouders dingen mee uit een verleden verder weg en hun ouders weer van nog verder verleden etc…

Kijk, lang geleden was het nog ‘normaal’ om helemaal niet naar binnen te kijken, om geen aandacht te besteden aan wat er in jouw binnenwereld gebeurde. Het was normaal om geen aandacht aan je gevoelens te besteden en maar gewoon door te gaan, door gaan met wat je al aan het doen was. Doorgaan met je werk waar je in begonnen was en niet meer op wilde geven. Om bijvoorbeeld het bedrijf doorzetten waar je mee begonnen was, om door te gaan met het huwelijk waar je ingestapt was etc.

Hoe ik het zie is dat onder dat als maar doorgaan de ‘echte’ jouw, jouw werkelijke verhaal verscholen zit, maar dat al die genoemde acties eigenlijk een dekmantel waren daarvoor. Ik zeg niet dat het per se  verkeerde acties zijn of waren, maar ze bedekten wel datgene wat er in werkelijkheid naar de oppervlakte wilde komen. Het bedekte jouw ware verhaal, jouw werkelijke potentie.

2020

We maken even een stapje terug naar 2020 en ik denk en jullie zien dat denk ik ook wel dat heel veel mensen hun patronen en gedrag zijn gaan opmerken en veranderen. Hoe de afgelopen, toch wel heel bijzonder tijd heeft gewerkt als een soort vergrootglas en hoe de pijn- of knelpunten daarmee zichtbaar gemaakt werden. Allemaal zaken waaronder onze werkelijke identiteit verborgen zat of nog steeds zit, allemaal zaken die door dit vergrootglas zichtbaar werden/worden en van ons af vallen.

Hierdoor wordt onze ware identiteit steeds zichtbaarder en zichtbaarder. Het was niet meer zo makkelijk om die ‘perfecte baan’ te houden die jouw je waardering en zichtbaarheid gaf waar je van binnen zo naar snakte. Of om in die relatie te blijven waar je al die jaren jezelf al in wegcijferde, maar je wel de zekerheid en veiligheid, of wellicht zelfs een afhankelijke hechting gaf waar je zo aan vast wilde houden. Het was misschien allemaal nog wel dik in orde, maar het was niet wat van binnen riep. Het was niet de hoogste versie van jezelf en dat begon te knagen. Het oude begon zwaar aan te voelen en de keuze om er afscheid van te nemen voelt steeds lichter en lichter en daarmee makkelijker om de knoop door te hakken.

In deze tijd nu, waarin alles weer even ‘mag’, is het even wat minder meen ik, maar de afgelopen twee jaar hoor je veel mensen vertellen over hoe lastig die periode geweest is, maar dat het tegelijkertijd zoveel heeft gebracht. Mensen zijn naar binnen gekeerd, kregen aandacht voor het spirituele, zijn gaan mediteren, hebben zielsverwanten gevonden en bovenal dingen los gelaten die niet hun hoogste roeping waren.

Ankers

En al die dingen die niet onze hoogste roeping zijn, stel je dat nu eens voor als ankers die je met een lang touw achter je aansleept. Ik maak deze vergelijking wel eens met de strandwandelingen die ik maak. Al die dingen die we als maar blijven doen, maar die niet onze hoogste roeping zijn, dat zijn loodzware dingen! En al helemaal als je gaat voelen dat het je afremt en je gaat er toch maar mee door. Alsof je al die ankers achter je aan sleept terwijl ze in het zand grijpen en hoe harder je trekt, hoe harder en dieper ze in het zand steken.

Stel je nu eens voor dat we allemaal zo rondlopen, dat iedereen om je heen zich voortbeweegt met een aantal van die ankers slepend achter zich aan (we hebben allemaal een bosje van die dingen hoor!) en dat we in de loop van ons leven uitgedaagd worden om deze ankers los te laten en ons vrij daarvan voort te bewegen.

Zo zijn er mensen die zich in hun leven vrij gemakkelijk van deze ankers ontdoen, maar er zijn ook mensen die gewoon besluiten dan maar harder gaan trekken en gewoon niet los te willen laten. Waar de ene zich ontdoet en zich richt op bewustzijn en de interne zaken aan durft te kijken, zo zijn er ook mensen die dat niet doen. Die bleven in die verstikkende relatie hangen, willen die baan met aanzien niet opgeven of blijven op een andere verslavende plek die toch maar iets blijkt te brengen. Of mensen blijven letterlijk in een verslaving hangen he. Iets wat we natuurlijk ook de laatste jaren in toenemende mate hebben kunnen zien, of dit nu drank, drugs, seks, sociale media of voldoening uit iets bereiken is, het blijft een verslaving.

Een spirituele lift

Dus waar de ene zich wellicht lichter en lichter begon te voelen, begon een ander de situatie als meer stressvol te ervaren en greep om zich heen naar houvast. Ik zie het dan toch als een soort splitsing. En hoewel ik dat een lastig woord vind en ik ernaar kijk zonder daar een oordeel over te hebben, want een ieder volgt zijn eigen weg en proces en daar is geen goed of slecht in, maar het zijn twee verschillende manieren die ontstaan in dezelfde situatie. Alsof er een spirituele lift in ons leven is verschenen. Een lift omhoog en waar de ene er direct inspringt en de ander besluit om nog even te wachten.

En toen werd het 2020, zoals ik al zei, 2020 werkt als een vergrootglas. Het vergroot ook werkelijk datgene wat zich afspeelt, het wordt zichtbaarder. We worden ons bewuster dat we ankers achter ons aanslepen en die ankers worden tegelijkertijd zwaarder en zwaarder. Er worden dus enorm veel van die ankers losgelaten en tegelijkertijd zijn er ook mensen die nog steeds vasthouden en waarvan de ankers zwaarder en zwaarder worden en die maar ‘door bikkelen’, kijk maar om je heen. We kennen allemaal wel mensen in onze omgeving die zoiets hebben als, het is de schuld van andere mensen, ik kan nu dit of dat niet meer doen etc en er zijn mensen die de tijd gebruikt hebben om naar binnen te keren en dit interne proces van wat zich daar afspeelt echt aan te kijken en te doorleven.

Het versnelt dat proces wat ik hiervoor omschreef, maar wat er ook gebeurd is dat die spirituele lift in snelheid toe aan het nemen is. (heb je ook het stukje: wat als meer doen niet langer werkt gelezen?), beeld je maar in dat je in een gebouw staat en de lift nog net wel/ net niet, kunt halen).

Die verdieping waar we op leven houdt op te bestaan en daar in de hoek is een lift die naar andere (hogere) verdiepingen gaat. Maar je moet dus wel van die verdieping af, die verdieping waar je bankrekening is, waar je baan is, waar je verslavingen zijn, zo lang je vasthoudt aan die ankers, zo lang je vasthoudt aan dat wat niet je hoogste roeping is, ben je niet snel genoeg bij de lift. Want de lift gaat omhoog, die wacht niet.

Deze tijd zo rondom de zonnewende laten mij e.e.a. ervaren dat we op een punt komen van een definitieve keuze, dat  ‘point of no return’. We zien de druk van het collectief zich aan het opbouwen is en dat wat zich de afgelopen twee jaar afspeelde, ‘in your face’, gaat gewoon door. Hoeveel bewijs er ook is, waar wetenschappers ook op terugkomen, wat er in WOB verzoeken ook naar boven komt, wat artsen ook zeggen, wat er ook aangetoond wordt, het maakt niet uit voor die groep mensen. Men houdt vast aan dat anker, men kiest ervoor om alles wat zicht afspeelt op die verdieping van het gebouw te vertrouwen en daar in te geloven.

too much

Op een gegeven moment wordt het simpelweg misschien ook gewoon te overweldigend, wordt het ‘too much’, om al die opgebouwde overtuigingen toe laten als ‘onwaar’, want dan stort jouw hele verdieping ineens in, dat is ‘scary as shit’!

Als je dit nu leest dan zie je het denk ik ook wel om je heen, je voelt dat het gebeurt, er is een groep mensen die blijft in het ene verhaal en er is een groep mensen die heeft het losgelaten en creëren voor zichzelf een nieuw verhaal, die voelen zich bevrijdt en geven het leven de ruimte om ze te brengen waar het hun heen zal leiden.

Maar ik merkt dat er nog een groep is, een groep die staat zeg maar wel in de lift, maar als de deur zich wil sluiten dan steken ze snel hun hand nog voor de sensor, zodat de deur nog even open gaat. Ze staan wel in de lift, maar kunnen nog geen afscheid nemen van datgene wat hun op deze verdieping houdt, of het nu die ene baan is, die relatie, die verslaving die hun klein houdt of wat dan ook. Ze houden vast, ze weten dat hun leven niet op deze verdieping is, niet op deze manier hoort te gaan, maar zijn toch nog net wat huiverig voor wat anders, want tsja, wat je nu hebt daar weet je zeker van wat je eraan hebt en van iets nieuws moet je dat nog maar afwachten…

Als je dit leest dan is de kans denk ik vrij groot dat je in ieder geval in de lift staat, maar toch kunnen er ook bij jou nog zaken zijn waarvoor je je hand steeds voor de sensor van die liftdeur houdt, zodat je vast kunt houden aan iets uit jouw oude verhaal.

Tijd om te kiezen

Maar stel je dan nu maar eens voor dat die deur sowieso dicht gaat, dat je daar nu wellicht nog enige invloed op hebt door de deur open te houden en je een linkje houdt met de oude verdieping in jouw verhaal. Maar dat die deur dus dichtgaat en de keuze aan jou is aan welke kant van de liftdeur je gaat staan. Hoe langer we blijven vechten voor dit oude verhaal, hoe pijnlijker dit ‘afscheid’ zal zijn. Hoe meer we ons kunnen overgeven aan het feit dat we mogen overstappen in een nieuw verhaal, onze hoogste roeping mogen en kunnen volgen, hoe lichter dit afscheid zal voelen. Daarom is het belangrijk om in het nu te voelen dat het oké is, los te komen van ‘ja maar toen’ en ‘hoe dan later’, dat er een frequentie nu  voor ons allemaal bereikbaar is waarin we voelen dat het Universum ons roept naar een ander verhaal, een verhaal waarin die zorgen waardoor we maar vast willen houden allemaal gefixed worden op een voor ons nog onbekende manier. Een frequentie waarin we van al die ankers bevrijdt worden, je weet nog niet hoe, dat hoeft ook niet, maar je weet het wel.

Zo laten we in deze tijd dus steeds meer dingen los die ‘zwaar’ aanvoelen en voelen we ons vrijer en vrijer (minder gebonden), minder geneigd om die liftdeur open te houden. Maar weet je, die deur die gaat dus sluiten. Ook als jij probeert om de deur nog even tegen te houden. Je ziet het gebeuren, er staan mensen met vertrouwen in de lift, klaar om naar de volgende verdieping te gaan en er zijn mensen die stappen zo af en toe eens in de lift, maar net zo makkelijk nog eruit. Maar ook mensen die twijfelen, erin-eruit etc, maar er zijn er ook die hebben zo iets van: ,,een lift??” waar heb jij het over? Het is allemaal ok, het gaat mij er even om dat er variaties waar te nemen zijn.

Die liftdeur zoals ik het in dit stukje dan maar even probeer te omschrijven, die heeft de afgelopen twee jaar wagenwijd open gestaan. Met alle pijlen en richtingaanwijzers richting naar die lift, heel het leven was één grote, schreeuwende uitnodiging om erin te stappen. Maar dat die deur nu dus aan het sluiten is. Het is de tijd om definitief te besluiten of je in de lift stapt of niet, of eigenlijk maak je die keuze niet echt bewust, we zijn allen anders en voelen ons geleidt door het ene of het andere. Maar het is wel wat er gebeurd. En vaak moest ik de laatste tijd denken aan de bijbelse termen: het kaf van het koren scheiden, of de schapen van de lammeren, het klinkt gek en misschien ook hard, maar is dit wat het is dan? Je ziet om je heen dat het gebeurd. Ik vind het zo moeilijk om er geen oordeel over te hebben (hoewel me dat nu steeds makkelijker afgaat), maar het mag denk ik duidelijk zijn dat mijn persoonlijke voorkeur ligt bij iedereen IN de lift, hoe moeilijk sommige zaken ook zijn om achter te laten.

Maar nu die deur dus sluit en je staat in de lift, zie je dus ook dat als je terugkijkt naar ‘de oude wereld’ dat die blik vernauwd, logisch die deur sluit. En zo wordt het moeilijker en lastiger om terug te vallen op oude patronen, op oude gebruiken, maar ervaar ik ook dat de connectie met mensen die heel die lift niet doorhebben verzwakt, of zelfs langzaam aan het doven is. Ik merk afstand. Geen fysieke afstand, ze kunnen recht voor je staan, maar de klik die er ooit kon zijn lijkt soms ineens wel weg. Maten uit je sport team, collega’s, vrienden waar je geregeld mee af sprak voor een biertje, ineens realiseer je je: ik voel die connectie niet meer… Het is ook iets wat ik de laatste tijd vaak als coachvraag krijg bij de mensen die ik begeleidt.

Misschien herkennen jullie dit, veel van de mensen die dit lezen zullen ook wel in de lift staan, maar je wilt graag iets doen, er komt iets op je pad, je belandt in een situatie en BAM dan overvalt het je, het voelt zwaar, het resoneert niet met je, het voelt pijnlijk en je besluit om het gewoon niet te doen. Je voelt dat het je niet verder gaat brengen en je doet het gewoon niet meer. Waar je wat langer geleden meer tijd voor nodig had om te doorgronden gebeurd nu BAM hoppekee een paar keer per dag misschien en dat is een beetje met wat ik bedoel met als je in die lift staat, hoger, hoger, sneller en sneller. Dat wat er de afgelopen 50 jaar aan bewustzijn zich ontwikkelde, vs de afgelopen twee jaar vs de afgelopen twee maanden, er zit een versnelling in. Een sneeuwbal effect, hoe je het ook wil noemen.

Dus nu de deur zich sluit gaat het erom aan welke kant van de liftdeur sta jij? Hou je vast aan het oude verhaal of geef je je over aan een nieuw verhaal? Durf je je ankers verder los te laten, want nu  loslaten is ook de pijn doorleven die erbij hoort…

Of sta je in de lift, vol vertrouwen, je voelt je vrijer en vrijer en dat terwijl je merkt dat de deur zich sluit…

Een nieuw verhaal

Dat is dus een beetje geprobeerd in woorden te vatten hoe ik op dit moment een soort splitsing ervaar. Zo is het volgens mij ook onmogelijk om als je eenmaal in de lift omhoog gaat om nog terug te keren naar ‘de oude wereld’, maar zo lijkt het ook te worden om als je je vastklampt aan de ‘oude wereld’, aan dat wat je altijd al geweest bent om nog in de lift te komen.

Als je dit leest en je hebt het inmiddels tot hier gehaald, dan is de kans groot dat dit verhaal met je resoneert, in ieder geval blijkt wel dat je ‘open staat’ voor het e.e.a. Er is misschien nog wat gehechtheid aan je oude verhaal, maar je voelt dat het afneemt, je voelt al een sterkere hechting aan ‘de lift’. Wat iedereen ook voor keuzes maakt, het is allemaal oké. Maar als jij dit nu leest, laat me je dan in ieder geval steun bieden in deze bijzondere tijd. Want wat een chaos het ook allemaal lijkt te zijn en het soms voelt alsof (of dat je je afvraagt) wat voor zin het nu allemaal eigenlijk, zo van: ,, wat is de wereld in vredesnaam aan het doen?”, ,,Wie ben ik zelf eigenlijk?” -> Dat is harstikke goed!

Je zou jezelf zomaar aan het bevrijden kunnen zijn, je zou wat ankers aan het loslaten kunnen zijn. Dat je afscheid aan het nemen bent van jouw ‘oude verhaal’. Met dit hele proces, met alles wat we achter ons laten, alles wat we loslaten bewegen we richting ons ware zelf. Dus welkom in de nieuwe wereld, welkom in ons nieuwe verhaal!

Wat staat er in dit nieuwe verhaal dan op ons te wachten? Het oude verhaal, alles wat we dachten te zijn (onze baan, bankrekening, vriendengroep etc.), ons kleine verhaal, de kleine versie van onszelf is aan het oplossen is in onze ware zelf. Ik zie het bewijs daarin dat veel mensen nu toch een soort ‘vijand’ aan het aanwijzen zijn van iemand die aan de ‘andere kant’ staat, of het nu een bepaalde groepering is, een politieke stroming, etnisch of qua gender of wat dan ook. Je ziet een ene groep mensen boos zijn op een andere groep mensen, het schreeuwt, het is boos en wijst vooral de andere aan, dat wat buiten hen ligt is de schuldige. Ik wil echt niet beweren dat er geen enkel begrip kan zijn op wat men voelt, maar we mogen wel beseffen dat de woede en boosheid die men in leven houdt, voorkomt uit het feit dat men geen begrip heeft voor wat ‘de andere kant’ voelt.

De ene groep meent volledig in het gelijk te staan en de andere in het ongelijk en ik wil helemaal niet ingaan op wat nu precies ‘gelijk’ is en wat ‘ongelijk’ is, maar wat ik wel wil zeggen is dat iedere overtuiging die iemand heeft ook ergens uit voortkomt. En zodra we meer innerlijk werk aan onszelf besteden, zodra we inzicht krijgen in de overtuigingen van onszelf en waar de oorsprong daarvan ligt of lag, zo krijgen we ook begrip voor de overtuigingen van de ‘andere kant’. Want wat ‘de waarheid’ van die andere persoon of ‘andere groep’ ook is en wie dan ook die je als tegenstrijdig ziet en ongeacht wat je daarbij voelt, die andere kant heeft ook zijn reden om te voelen wat het voelt.

Nu we in de lift staan naar een hoger bewustzijn mogen we kiezen tussen ‘het ruimer worden’ (meer toelaten/accepteren/overgave, groeien) of winnen. Willen we winnen van een groep of persoon, want dat plaatst die ander dan wel in de hoek als verliezer? Want onthoudt toch steeds het principe van de spiegel wat ik in mijn stukjes toch al vaker heb proberen uit te leggen. We ervaren de wereld om ons heen zoals we zelf zjin! De wereld geeft ons terug, wat we zelf zijn, hoe we zelf handelen! Want als we eenheid nastreven, dan kunnen we niet langer ‘verdelen’. Wij hebben NU allemaal de kans om dat te doen!

Want welke stukje dan ook van alles wat op media of sociale media gedeeld wordt nu, ik weet niet wat en wie je allemaal volgt, maar je zou zomaar het idee kunnen krijgen dat heel de wereld alleen maar aan politieke discussies deelneemt, boos is over dit of dat wat gedeeld wordt (ik wil expres even niet detail noemen, voel hoe je meegezogen kan worden door iets wat veel gedeeld wordt), wat het dan ook is. Trouwens, zelfs als wel heel de wereld in die frequentie beweegt om te gaan ‘verdelen’, zelfs dan, of eigenlijk helemaal dan! Hebben wij nu deze geweldige kans om voor verdere verruiming te kiezen, om voor overgave te kiezen in plaats van winnen. Willen we echt winnen van anderen? Bewijzen dat ze ongelijk hebben? Want hoe meer we ons innerlijke werk doen en onszelf ‘verruimen’ hoe meer we erachter komen dat onze woede eigenlijk een angst is en hoe meer we daarmee realiseren dat de woede van de ‘andere kant’ ook een angst is. Dat we samen bang zijn.

Onder al die angst, aan beide kanten zitten ‘kleine kindjes’ verborgen die bang zijn om de foute keuze te maken, om niet geliefd te worden, om niet gekozen te worden, om buiten gesloten te worden, om geen liefde te krijgen etc.

En nu de wereld zo luid aan het worden is dat de ‘andere kant’ het bij het verkeerde eind heeft en we zo beschermend zijn geworden voor ‘onze kant’ en andere mensen van onze kant willen overtuigen is dat voor mij hét teken dat dit hele goed en fout bewustzijn, ons kleine zelf, aan het oplossen is. Dat maakt deze tijd zo bijzonder. Het is aan het oplossen, maar dat wil het natuurlijk helemaal niet, dus het schreeuwt, het is luidruchtig, het is kwaad, het probeert te overleven. Maar het gaat niet overleven omdat mensen beetje bij beetje tot het inzicht gaan komen dat het vechten, het willen winnen te veel energie kost. En volgens mij zijn we collectief misschien wel in een soort woede stand, maar veel mensen zijn dat punt ook wel al voorbij in deze fase van ‘loslaten’. In deze fase van ontdekken dat we niet boos op de ander zijn, maar op onszelf. Dat we werkelijk durven zien wat de spiegel ons toont.

En daarom kun je toch niet anders als van deze tijd houden, kijk eens om je heen hoeveel mensen er opstaan die de wereld een stukje mooier willen maken, die een levensboerderij starten, een vrije en spirituele school starten, mensen die hun hun bewustzijn verruimen, mensen die de beste versie van zichzelf willen zijn. Hun kleine verhaal aan het loslaten zijn, hun oude zelf loslaten. Maar ook het nu accepteren, want de onvermijdelijke waarheid is dat dit moment nu een bron van liefde is waar we alle uit kunnen putten, maar ook dat wij deze bron van liefde zelf zijn en niet de persoon in het toneelstuk die we nu nog spelen. Want dat is wat het is, we spelen allemaal een rol in deze film waarvan we vergeten zijn dat het een film is waarin we spelen, we denken dat we die rol zijn geworden, maar dat is niet zo en het bewustzijn dat dat zo is, dat neemt met rappe schreden toe.

Dus laten we ons hart openen om die bron van liefde te voelen en te mogen begrijpen waarom wij, maar ook ‘de andere kant’ zich zo voelt. Laten we de pijn die eronder schuilt, het kleine kind eronder, laten we die zien en horen, laten we er voor zijn. Want we staan hier met elkaar voor en als we met elkaar verder willen, dan begint het allemaal bij onszelf!…