Iets mogen loslaten, er is bijna geen coachgesprek waarin dit onderwerp onbesproken blijft, een stukje over het ultieme loslaten.
Wat als je de dood zou kunnen ontmoeten voordat het écht zover is? De dood eens in de ogen kijken. Normaal zeggen we dat in heel andere situaties, maar het was een mogelijkheid die ik onlangs in een weekend van een opleiding mocht ervaren.
Het was bijzonder, ik ben niet bang voor de dood, niet dat ik er zin in heb om te gaan, nog lang niet, maar het idee benauwd me niet. Het is iets mysterieus en maakt deel uit van het leven. Niemand weet 100% wat er daarna wel of niet op ons wacht, maar is er iets wat we dan wél weten we wel van dit ‘einde’?
Ik heb het al vaker geprobeerd de laatste tijd om eens te doorgronden en toen kwam daar dit gevoel zo mooi bij. Hoe vaak zijn we wel niet bezig met ‘later’. Ja ik ga wel een keer stoppen met mijn slechte gewoonte, ja ik ga mijn droom wel najagen als ik in betere financiële tijden verkeer, ja ik pak het sporten weer op of wil graag meer tijd besteden aan mijn gezin, ja ik ga de dingen die ik mezelf beloof echt wel een keertje doen binnenkort. Na de vakantie of na de kerst doe ik t écht! En zo gaat ons leven vaak op eenzelfde manier aan ons voorbij terwijl we vasthouden aan datgene wat we zo graag willen loslaten..
Maar op het moment dat de dood zich aandient, dan houdt het najagen, het nog een keertje willen en alle goede bedoelingen die we hebben allemaal op, in een moment BAM!
Het houdt er helemaal geen rekening mee of je er klaar voor bent of niet. Je gaat ook niet met de dood in discussie, zo van kom morgen maar terug, ik moet eerst nog ff wat doen, dit komt straks beter uit.
De dood is eigenlijk de ultieme vorm van loslaten, je neemt niets mee van je bezittingen van je geld of van je status, alles wat je bereikt hebt of nog wilde doen vervliegt voor jou in dat ene moment, je hebt geen keus.
Ik denk dat als we de dood waarlijk begrijpen, dat we dan pas inzien wat leven eigenlijk is. Dat de twee hand in hand gaan.
Toen ik het leven erna in de ogen keek, voelde ik dankbaarheid en werd tegelijkertijd overwelft door een emotie: ,,hoe simpel is het en hoe moeilijk maken we het onszelf toch”.
Hoe mooi is het leven wel niet, en helemaal als je kan begrijpen wat de dood voor het leven kan betekenen.