👉Mediteren
👉een ijsbad
👉ademhalen
👉tai chi
👉yoga
👉en nog veel, veel meer manieren
Yoga betekend letterlijk betekend letterlijk: ‘weer samenvoegen’. En zo zijn er heel veel manieren en methoden om (even) dichter bij jezelf te komen, om het uiterlijke weer met het innerlijke te verenigen. Er is steeds meer animo voor en gezien de tijd waarin we leven lijkt dat ook hartstikke logisch…
Zeker wanneer men op zoek gaat naar ‘iets anders’ in het leven, dan komen deze stappen vaak voorbij. Toch ook na verloop van tijd, zelfs na vele jaren zijn er vele onder ons die het als een trucje, eigenlijk als een ‘escape‘ blijven inzetten.
Ik denk dat deze tijd gaat om niet bezig te zijn met de escape, maar om je te verdiepen in wat je eigenlijk zou willen ‘oplossen’. Datgene wat nu juist niet opgelost kan worden door je op de oplossing te focussen.
Laten we hier nu eens op een wat andere manier naar kijken -> Schijnbaar zijn we dus constant dingen aan het doen, hebben we ons leven zo ingericht dat we ons bij onszelf, bij ons gevoel vandaan houden en hebben we dat geaccepteerd als ‘ons leven’. Vraag jezelf eens af waarom we dat blijven doen? Waarom zijn we altijd bezig met het bruggetje van dat ‘wat is’ naar dat wat het schijnbaar hoort te zijn.
We weten nu dan wel van allerhande methoden en ‘oplossingen’, maar kijken niet meer naar het probleem, naar de oorsprong, naar de wortel van dit alles.
👉 Stel je hebt lekkage aan je dak. We hebben een emmer onder de lekkage gezet als oplossing voor de lekkage. En iedere keer gooien we die emmer wel weer leeg. Het werkt prima en laten de lekkage voor wat het is. Deze tijd drukt alleen je snufferd steeds harder op die lekkage, het gaat harder lekken en je moet vaker die emmer leeggooien…
Hebben we door dat we constant een stukje in ons leven aan het fixen zijn, dat we zelfs een abonnement nemen op fixen?
Waarom hebben we geaccepteerd dat dit de weg is?
Maar nog interessanter, waarom accepteren we eigenlijk dat we niet al één zijn, waarom hebben we deze scheiding geaccepteerd en storten we ons op al deze methoden om het te ‘fixen’.
Scheidingen aanbrengen is dé manier om in een innerlijk conflict te blijven. Maar ook is het dé manier om soort van eeuwig maar te kunnen blijven ‘fixen’ en nooit daadwerkelijk heel te zijn, mijn trauma hier, maar trauma daar, wel deze beerput open, die beerput niet, mediteren of ik nog wat kan vinden, deze methode, die houding, en weer wat nieuws etc…
Natuurlijk kan het even fijn zijn hè, een rustmoment creëren, even tijd voor jezelf etc. Maar vraag je eens af hoe een meditatie zou zijn als je er niets mee hoeft te bereiken, zou je dan waarlijk observeren, zien wat is, dat de schoonheid van het leven eindeloos is, dat we een bron van liefde zijn, dat we niet gefixed hoeven te worden?
Wat als er niet een binnenwereld is en ook nog een buitenwereld, maar dat wat jij ervaart ‘gewoon’ de wereld is en dat jij dat zelf bent?
Warme groet,
-Barry