Deze week heb ik alleen een wandeling gemaakt. Wat is het toch heerlijk. Op het strand vind ik alles wat ik op zo'n moment even nodig heb: de rust, inkeer, inspiratie, een plek om je even te laten gaan.
De golven verwonderden mij, ik begon er een gedichtje over te schrijven...
De zee
Van zoveel plekken
Blijf jij mijn favoriet
Met al dat moois
Blijf jij mijn aandacht trekken.
Ik tel de golven 1 voor 1
En vraag me af
waar kom je vandaan?
En waar ga je heen?
Onophoudelijk gaat het door
Het ritme reeds bepaald
Bedekt met witte koppen
Ruisen ze gezamenlijk in koor
De natuur is een componist
En ik luister er graag naar
Als ik heel goed luister
Kan ik horen wat er mist
Langzaam rollen de golven uit
Tot er niks meer overblijft
Er spoelt van alles mee
Al mijn sporen wissen ze uit
Het is als een nieuw begin
Elke keer op opnieuw
Of je nu wilt of niet
Verzetten heeft geen zin
Ineens schrik ik en word overmand
Dwars door de wolken
raakt de zon mij hard aan
En word door haar licht omarmd
Het is waarom ik hier graag kom
Een knuffel van moeder natuur
Ik ben op de goede weg
Ze laat me even voelen waarom
De Zee gaat maar rustig door
In haar ritme van eb en vloed
De golven gaan onverstoord verder
Er is harmonie in het koor
De zon die raakt jou inmiddels bijna aan
Het maakt jou allemaal niet uit
Tot de volgende keer
bedankt, tijd om te gaan...
kun je ook inspiratie gebruiken loop dan een keer met me mee!
Post Views: 35
