Het verhaal start bij geboorte van een rups, samen met ontelbaar veel andere . De rups krijgt eigenlijk maar 1 boodschap mee in zijn jeugd, en dat is groeien, groeien is het allerbelangrijkste voor een rups, want eenmaal groot dan zul je wat bereiken. Tsja en wie wil dat nou niet. En zo doet iedere andere rups hetzelfde, er lijkt zelfs een soort race te ontstaan, wie is het eerste groot, wie bereikt ‘het’ als eerste. Niemand lijkt te weten wat datgene nu precies is wat ze willen bereiken, maar toch er wordt hard voor gewerkt. Voor de rupsen betekend dit eten, eten en nog eens eten. Want ze moeten groeien.
De rups in ons verhaal dat is een unieke rups, hij merkt dat hij getalenteerd is, want het eten gaat hem uiterst goed af. Blaadje voor blaadje werkt hij zich op naar de top in de rupsen hiërarchie. Door de andere rupsen wordt hij gezien als 1 van de besten rupsen in zijn vak en hij geniet dan ook groot aanzien onder zijn rupsen maten. Hij wordt uitgenodigd om te spreken voor zeer belangrijke rups bijeenkomsten en hij mag vertellen over hoe het komt waarom hij juist hij zo ontzettend goed kan eten, waarom hij zo’n grote rups is geworden. Hij verteld dat het in het rupsenleven allemaal draait om groeien, het maakt niet uit wat er in je leven gebeurd zegt hij, je moet groeien, hij zet er alles voor aan de kant. Want als je groeit zegt hij, dan hebben we iets bereikt, kijk maar naar mij. Heel mijn leven heb ik geweid aan groeien, als ik opsta zeg ik direct mijn affirmatie: ik ben de beste eter & ik ga het bereiken. Om de beste rups te worden, omgeeft hij zich alleen met de beste andere rupsen, je raadt het al, dan zijn alleen de rupsen die ook hun best doen om de grootste rups in de boom te worden en het meeste rupsengeld te hebben. Want rupsen die op hun eigen tempootje hun ding doen dat vind hij maar niks. Hij weet over een rups die een heel stuk moest lopen om in een andere boom te wonen. Daar was helemaal niet zo veel sappig blad als in zijn boom, maar had die rups gezegd, dat voelt goed. Nou je had zijn gezicht moeten zien. Hoezo goed voelen? Hoe kom je erbij, het doel is groeien. Er zijn zelfs rupsen weet hij, die gaan ondersteboven aan een tak hangen. Nou daar snapt hij dus werkelijk helemaal niets van. Hij is zo goed geworden in groeien, dat hij het niet meer kan missen. Hij is te gek op zijn status als de beste rups, al zijn beste rupsenvrienden en al het rupsen eten wat hij geniet.
De rups is inmiddels al een tijdje de baas in de boom van alle rupsen en hij merkt dat de kick die hij had van de beste zijn hem niet echt meer vervuld, hij dacht dat dit het was, maar nu hij er is heeft hij zoiets van. Is dit het?? Hij kan het niet rijmen. Hij voelt dat er meer moet zijn in zijn rupsenleven. Iets anders. Hij voelt en hoort de roep. Een roep om verandering. Een roep om iets anders, al kan hij zich als rups op geen enkele wijze voorstellen van hoe zijn leven mooier zou kunnen zijn als hoe het nu gaat, wat zou er dan moeten veranderen? Hij kent tenslotte alleen zijn leven als rups.
Op een bepaalde dag breekt het hem allemaal op, hij kan niet meer, hij is het zat om zich vol te eten en om iedereen te vertellen dat je pas meetelt als je hard mee eet om te groeien. Hij herinnert zich die rups die een stuk ging lopen om naar een andere boom te gaan, hij voelt nog niet helemaal dat dat zijn ding is, maar geeft zich er toch aan over en besluit om alles achter te laten en te gaan kijken. Hij heeft geen flauw idee wat hem te wachten staan, toch vindt hij berusting in dat idee. Hij geeft zich eraan over en voelt zich direct al bevrijdt van al het moeten. Het moeten eten, het moeten groeien. Met de bevrijding komt het gevoel dat het de juiste keuze is, hij laat alles los wat hem in deze oude boom houdt..
Het is een stuk lopen naar die andere plek en eenmaal aangekomen merkt hij dat al zijn pootjes zeer doen, hij voelt zich niet zo lekker. Hij wordt er ook niet jonger op merkt hij, misschien had ik toch eerder naar dit gevoel moeten luisteren denkt hij nog, voordat ik me helemaal volgevreten had… In de boom treft hij de andere rups aan, hij verteld hoe hij het helemaal gemaakt heeft in die andere boom en de allerbeste eter was die je maar kunt verzinnen. Maar wat heb jij hier in de tussentijd gedaan dan vraagt de rups aan de ander? De andere rups verteld dat hij niet zozeer de beste hoefde te zijn, goed was voor hem goed genoeg. Hij verteld dat er meer dingen in het leven waren voor hem dan alleen maar groeien. In deze boom, waar misschien niet zo veel blaadjes aan groeien, groeien bijvoorbeeld schitterende bloemen verteld hij. Het was onze opperrups eigenlijk nog geen eens opgevallen, zo was hij bezig met of hij in deze boom nog wel voldoende kon eten en met hoe zeer zijn pootjes inmiddels deden…
Maar als hij oog krijgt voor de mooie bloemen, dan ziet hij ineens een soort magische wezens, de geur en de mooie kleur van de bloemen trekt ze aan. Ze hebben grote flappen aan de zijkant van hun maar fragiele lijfje en zweven mee met de wind waar ze maar naartoe willen. Hoe zou het leven eruit zien vanaf zo’n grote hoogte vraagt onze opperrups zich af. Het neemt hem helemaal mee in gedachten…
Maar dan overvalt de pijn in zijn pootjes hem weer en hij begint te vertellen tegen de andere rups dat hij het gevoel heeft dat hij doodgaat. Hij is zo moe en zijn pootjes doen zo’n zeer. Hij heeft minder energie en geen zin meer om te eten. Hij heeft eigenlijk geen eens zin meer om met vriend rups te praten en besluit om zich wat terug te trekken op een rustig plaatsje. Hij begint spijt te krijgen, was hij maar nooit naar die andere boom gegaan, dan stond hij nu vast nog voor de andere rupsen te vertellen hoe je het beste kunt groeien en voelde hij zich nog opperbest.
Alles wat hem ooit gelukkig maakte dat was weg, zijn status als de beste rups, zijn eetlust in het lekkerste rupseneten, al zijn rupsenvrienden, zijn rupsengeld, alles was weg. Hij voelde zich opgesloten, alsof alles van hem was afgepakt. Het hoeft voor hem niet meer, hij besluit zich helemaal terug te trekken in zijn eigen cocon, hij vind dat niemand hem zo hoeft te zien. Als dit dan het einde is, so be it zegt hij. En hij vindt totale berusting in het feit dat dit het einde is van zijn rupsenbestaan.
Als de rups zich volledig overgeeft dat zijn einde daar is, merkt de rups dat hij helemaal niet doodgaat. Hij voelt een ware transformatie in zijn lichaam ontstaan, wat gebeurd er? Zijn lichaam veranderd, zijn bewustzijn veranderd, zijn pootjes worden langer en hij voelt iets aan de zijkant van zijn lichaam ontstaan, in de cocon merkt hij dat hij krapper en krapper komt te zitten, toch voelt het ok. Hij voelt dat het erbij hoort. Op enig moment wordt de druk zo hoog dat zijn kokon waar hij zich in verborgen houdt barst, hij ziet voor het eerst in lange tijd weer licht, het trekt hem aan. Hij besluit om zich naar buiten te werken en herinnert zich nog die harde werker die hij als rups ooit was, kwam dat nu even goed van pas. Het valt niet mee hoor om je eruit te wurmen denkt hij, wat is dat krap, wat is het lastig. Maar tijdens zijn struggle om eruit te komen merkt hij iets op, door de druk en door zijn inzet om zich door het ontstane gaatje naar buiten te wurmen dwingt hij zijn bloed tot in het uiterste puntje van zijn vleugels, hij voelt ze nu ineens, wauw wat een machtig gevoel geeft dat! Hij kan niet wachten tot hij eruit is om ze uit te proberen. Hij begint zich te beseffen dat hij 1 van die magische wezens is geworden die hij in zijn rupsenbestaan op de mooie bloemen zag zitten. Eenmaal uit de cocon bewonderd hij zijn vleugels, ze hebben de mooiste kleuren, wat is hij trots, had hij dit allemaal maar eerder geweten.
Hij is zo trots en zo blij met wat hem overkomen is dat hij direct besluit om terug te vliegen naar zijn oude boom om al de rupsen te vertellen hoe belangrijk het is om naar dat innerlijke gevoel te luisteren in plaats van om de beste te willen zijn en maar te groeien. Eenmaal bij de boom aangekomen treft hij toevallig net een rupsenbijeenkomst, zijn plek als beste rups is overgenomen door een andere en ook hij kan niet op over het bereiken van resultaat, eten, groeien, eten groeien. De rupsen hadden alleen oog voor deze opperrups en het bereiken van resultaat. Vlinder besluit dat het ok is, iedere rups heeft recht op zijn eigen verhaal en hij fladderde naar de mooiste bloemen om te genieten van nectar en om zijn vleugels te laten schitteren in de zon… Hij voelt zich vrij en volledig herboren, hoe had hij zich dit ooit moeten voorstellen als rups?
Einde verhaal.
Iets om over te na denken kan zijn: wat zou jou nu het meeste tegenhouden om je gevoel te volgen en naar een andere boom te gaan? Zijn het je rupsenvrienden, je rupsenbaan, al het rupseneten, je rupsengeld, wat laat jij niet achter, wat houdt je ‘hier’?