Er valt direct een gevoel van radeloosheid over mij heen zodra ik begin te schrijven. Niet weten wat te doen. Blijven wikken en wegen over alle opties die er zijn. De onzekerheid over zoveel dingen neemt alsmaar toe en daar kun je je hoofd aardig in verliezen, of dat het nooit ophoudt.
Het is ook wel begrijpelijk dat dit gebeurd, er is ook zoveel afleiding. Maar realiseer je dat er tegelijkertijd een grote zekerheid onder schuil gaat, nu zie of voel je dat wellicht nog niet, deze zekerheid die alom aanwezig is, maar ook de zekerheid en duidelijkheid die je voor jezelf kunt scheppen.
De rust, maar ook de kracht die je zoekt om datgene te doen waar je zo naar verlangt zit allemaal al in je! Het levensvuur in jou brandt, voel de warmte en kracht die het heeft, laat het toe!
Je verwachtingen zijn vaak ook zo hoog, goede voornemens over later, terugblikken over wat er allemaal nog beter had gekund (moet) zorgen voor een vertroebelde blik over waar je je nu in het leven bevindt. Wat als het allemaal een illusie is? Wat als datgene wat je aan het eind van je reis denkt aan te treffen, reeds aan het begin aanwezig is? Dat slechts het dromen, het denken, het eeuwige verlangen naar meer hoeft te verdwijnen om dat in te zien?
Kijk eens naar de natuur en laat je inspireren. De bomen die hun blad verliezen en weer bloeien, de seizoenen, eb en vloed en staar eens in het oneindige duister naar de sterren. Zie het eeuwige en onophoudelijke proces waarin je je te midden bevindt. Zoals sneeuw vanaf de bergtop als water terugvloeit naar de rivier en de zee, zo voel jij ook een verlangen om je te laten oplossen in deze natuurlijkheid. Het verlangen om in harmonie te zijn met dit geheel. Jij bent de natuur! Voel deze kracht, deze natuurlijkheid, deze roep als het ware en zeg JA tegen je lichaam, je geest en je ziel.
De werkelijkheid is dat het leven je roept, je hebt de roep al vaak gehoord, maar je luistert niet meer. Alle overtuigingen die je hebt verzameld over wat moet en hoe het hoort en waar je aan voldoen wil, veroorzaken ruis om deze roep nog duidelijk te horen. Ik begrijp het, niet voldoen aan wat de buitenwereld van je verlangt is een pijn die je hard kan treffen, maar dat moet dan maar zo zijn. De overtuiging is van diezelfde buitenwereld, niet van jou. Weet dat je voor het volgen van je hart, voor het volgen van jouw intuïtie, nooit een reden of verklaring nodig hebt, laat staan de goedkeuring of toestemming van anderen. Je bent zelf de architect van jouw leven, deze creatie kracht is reeds in jou aanwezig en heb je ooit als geschenk ontvangen.
Onttrek je eens uit de dagelijkse beslommeringen (afleiding) en mediteer eens, neem eens de tijd om te ontdekken wat er innerlijk gaande is, luister naar wat er te ontvangen valt.
De tijd van bereiken, van alsmaar meer, meer, meer, van succes zoeken in de buitenwereld is geweest, de max is bereikt. Ik hoop dat je dit ziet. De bereiker is een niets meer dan een rol die je aanneemt ver weg van onze authentieke zelf. Een rol waarin je zeker succes en geluk kunt ervaren, maar het blijft een rol. Een rol die je als het erop aankomt met hand en tand verdedigt. Maar realiseer je dit, iedere rol komt tot een eind, dat script is al geschreven. We worden allemaal uitgenodigd om deze rol neer te leggen en de roep van het leven te horen.
Autoriteit d.m.v. macht, geld en eventueel geweld komt aan zijn einde, het heeft zijn hoogtepunt bereikt. En hoewel het zijn zwaard mogelijk nog bedreigend toont, heeft het steeds minder macht en kost het steeds meer en meer energie om het geheven te houden. Hoewel het geheven zwaard eruit ziet als een dreiging, voel je dat het uiterlijke schijn is en vertrouw je op je eigen missie hier op aarde.
Geschenk na geschenk krijgen we vaak aangeboden van het leven, zonder dat we dit zelfs ook maar zien of opmerken. Verveling kan ons dan treffen. Let op dat je verveling niet tot ‘meditatie’ maakt. We buigen de situatie dan om naar iets wat we zogenaamd wilden bereiken, dat we niets hoefden en dat het oké is zo. Maar hierin schuilt het gevaar apathisch te worden en op die manier passiviteit en de mogelijkheid om zaken helder tot je te kunnen nemen te verwarren met ongeïnteresseerdheid. Het is dan geen in jezelf treden, niet de verdieping in jezelf die je zoekt, maar meer een soort terugtrekken. Gun jezelf de werkelijke verdieping.
Soms denk je gevangen te zitten of voelt het alsof je gevangen zit. Soms ben je daar zelfs zo sterk in gaan geloven dat je je eigen hulpeloosheid hebt gecreëerd. In gedachte zijn je handen geboeid, maar in werkelijkheid is het slechts een sjofel touwtje, wat het met minste gemak kan worden afgeworpen. De weg vooruit is vrij, neem de verantwoording van het leven en bevrijd jezelf!
Let niet teveel op je omgeving, het voelt nog niet voor iedereen vertrouwd om zijn rol neer te leggen en zich te bevrijden. Dus zal men zich nog wat langen vastklampen aan het vertrouwde tot dan toe. Bijvoorbeeld door even te blijven ‘bereiken’, door nog even het geluk in de buitenwereld te zoeken in plaats van in zichzelf, dat is hoe het hoort te gaan, laat het gerust langs je heen gaan. Ieder loopt zijn eigen pad zonder daar ook maar een stap verkeerd op te kunnen maken. Ont-moet zoveel mogelijk mensen om je eigenlijke waarde te kunnen gaan inzien.
Vindt de schoonheid van het leven in de eenvoudige dingen, in het alledaagse. Zie in dat je helemaal niets ‘groots’ tot stand hoeft te brengen. Dat slagen in het leven helemaal niet afhangt van succes of mislukking. Wat een vrijheid ligt daarin verscholen.
Misschien ben je al zo lang aan het strijden dat je niets anders meer kent of kunt. Het is als het ware je natuur geworden. Iedere situatie ga je dan tegemoet op dezelfde manier, als strijder. Zonder de daadwerkelijke situatie waarin je je bevindt te observeren en te onderkennen. Het is dan een automatisme geworden. Je stelt je niet op iedere situatie opnieuw in, maar het is alsof je een machine bent, het is alsof je op een knop drukt en dit zorgt iedere keer voor dezelfde reactie. Door het vele vechten ben je ermee vertrouwd geraakt, ben je sterk geworden en zo voel je je ook.
Maar wat zou er gebeuren als je stopt met vechten, wat zou er gebeuren als je verzachting toe laat? Verzachting in hoe je naar jezelf kijkt, verzachting naar de mensen om je heen, verzacht.
Ja, verzachten is een heel mooi woord voor jou 2023!