(Dit stukje had ik geschreven voor op Linkedin) https://www.linkedin.com/feed/update/urn:li:activity:6842008698966044672/
Een persoonlijk stukje deze keer.
Bij een harde klap schrik ik me nog altijd wezenloos.
Op mijn veertiende kreeg ik een ongeluk met vuurwerk, ik verloor daarbij mijn linkeroog en twee stukken vinger. Bij ons thuis heerste een flinke ,niet zeiken en doorbijten’ mentaliteit. Zo werd ook mijn ongeluk aangepakt. Ik kan de discussie tussen mijn moeder en de arts nog zo voor me halen: ,,het lijkt ons verstandig om uw zoon ook geestelijk te begeleiden na zo’n zwaar ongeluk”, zei de arts. ,,Barry is een harderwijker, die heeft dat niet nodig hoor” was de reactie van mijn moeder. ,,Het is nu eenmaal zo hè Bar, gewoon doorgaan”
Net vers uit het ziekenhuis moest ik gelijk weer naar school natuurlijk. Ik schaamde me kapot, ik was hét gespreksonderwerp. Me moeder knipte wel even een stuk papier op maat om 1 kant van een bril mee af te plakken en hop naar school jij. Daar loop je dan op je veertiende, alle ogen zijn op jou gericht. In een split second deed ik wat me het beste leek op dat ogenblik, iets waarvan ik dacht dat het me zou helpen. Het was de beslissing om de koele kikker uit te hangen. Als iemand zei: ,,oh wat erg”, dan zei ik: ,,mwah, valt toch wel mee”. En als iemand me probeerde te pesten, dan haalde ik me schouders op: ,,boeiend”.
Ik was overtuigend schijnbaar, want het hielp. Ik zal het je sterker vertellen ik geloofde het zelf! Het toppunt waarmee ik mijzelf verder verharde was op enig moment dat ik verliefd was op een meisje in de klas en ik thuis met het eten een beetje zat te treuzelen omdat ik geen trek had. Dat viel mijn moeder op, dus die vroeg: ,,wat is er aan de hand?”. Ik vertel dat ik niet zo’n trek heb omdat ik verliefd was op dat meisje. Mijn moeder zei toen de woorden die ik nog oh zo vaak in gedachte hoor: ,,Bar, jij bent mismaakt, zo’n meisje valt echt niet op iemand met een glazen oog”. Voor mij waren het op dat moment woorden van waarheid. Dat deed even pijn, maar dat zou ik vanaf dat moment niet meer toelaten.
Bijna 25 jaar later in één van mijn eerste serieuze trainingen in persoonlijke ontwikkeling, de Columbustraining van #corinor, kwam ik erachter dat ik deze schijn al 25 jaar op hield en dat het me opvrat van binnen. Nooit toonde ik meer gevoel en was ik ter compensatie allerlei dingen aan het bereiken die mijn behoeftes nooit zouden vullen. Dat was het moment dat ik voor het eerst bij mezelf toe liet dat het me soms rete onzeker maakt, dat het pijn doet als je gepest wordt en je niet geliefd voelt. Dat ik wel een glazen oog heb, maar geen glazen oog ben.
Wat ben ik nog steeds dagelijks dankbaar dat op dat ene moment waarop ik mijn kwetsbaarheid voor het eerst toonde zulke mooie mensen waren die dat inspirerend vonden en die mij steunden.
Wat ben ik blij met de stappen die ik sindsdien heb kunnen maken. 🍀